Het is zo'n dag..... dat ik na het bespreken van mijn kwaliteiten op de MLI thuis geconfronteerd wordt door mijn 8 jarige meisje met mijn grootste valkuil; faalangst. Want mijn 8 jarige appeltje is niet ver van de boom gevallen.... en wat kunnen kinderen een spiegel voorhouden.

Aan het begin van een LA is mijn eerste respons als ik een opdracht zie: "Dat kan ik nooit". En dan gaandeweg komt het vertrouwen. Of dat lijkt. Want dan ga ik als een speer, bijt me als een Jack Russel vast in de leerstof, spendeer uren aan de studie en tussendoor studeer ik verder in mijn hoofd.... En dat lijkt de beste aanpak. Maar daarmee is natuurlijk de valkuil ontstaan van altijd maar gaan en niet kunnen stilstaan. Want als ik stilsta, dan worden de fouten zichtbaar.....
Binnen het leerteam zeggen ze ook weleens dat ik dingen zo snel op lijk te pikken, dat ik het wel allemaal kan en ga halen. Zoals eerder beschreven heeft dat ook te maken met de indruk die ik wek door mijn taligheid. En dan worden de zenuwen verklaart tijdens een Pitch. Want ik ben niet zenuwachtig over het presenteren zelf. Maar naderhand volgt wel een 'oordeel' in de vorm van feedback. En dat maakt me dan kwetsbaar.
Dat is ook de reden waarom ik mij als leerkracht voor de klas als een vis in het water voel. Maar als er iemand komt observeren, dan klap ik dicht. Want wat als ik op dat moment door de mand val, volledig onbekwaam blijk te zijn. Want op dat moment, zijn mijn fouten zichtbaar.

En zo werd ik gister weer geconfronteerd met mijn faalangst. Nu het inlevermoment van LA2 nadert, neemt de stress toe. Want nu kan de onvoldoende volgen, pas nu komt de echte kritische blik op mijn werk. En ondanks het vertrouwen van mijn ontwerpbureau, het vertouwen dat Michiel (docent) uitstraalt en mijn onuitputtelijke inzet, blijft een stemmetje in mijn hoofd knagen. Want wat als... en dit... en dan toch....?


Mijn faalangst heeft ook te maken met mijn mindset. Tijdens LA1 werd mij al duidelijk dat deze vrij 'fixed' is. Ik kan iets, of ik kan iets niet. En als ik het niet kan, dan doe ik het niet. Gelukkig ben ik de laatste jaren wel aan het proberen mijn 'mind' te veranderen. Ik ga fanatiek tennissen ondanks mijn gebrek aan sporttalent. Dat is regelmatig confronterend, maar toch kan ik volhouden. Ik ben dol op studeren. Ik ben dol op de verrijking van mijzelf die ik dan ervaar en dat weegt zwaarder dan de confrontatie met mijn eigen 'kunnen' en 'niet kunnen'. En mijn tattoo is er gekomen in de hoop beter te kunnen 'loslaten'. Maar de aard van een beestje verander je niet zomaar.... dus voor nu doen we het met een prachtige quote waarvan ik hoop dat ik hem ook echt kan accepteren!